Ислом дар Сургут. Ислам в Сургуте.

Бидон, ки шарофатмантарин чизе, ки дар инсон аст ин қалбаш мебошад. Он аст, ки донандаи Худост, амалкунанда барои Худост, саъю кушишкунандаи ба сӯи ӯст, наздикшаванда ва ошкоршаванда ончӣ дар назди ӯст. Аммо дигар андомҳо бошанд, пайраванд, барои ӯ хидматгоранд, ки ҳамчуноне, ки подшоҳон ғуломонашонро истихдом менамоянд.

Касе қалбашро донист, албатта Парвардигорашро медонад. Бештари мардум нисбат ба қалбҳо ва нафсҳояшон ҷоҳилу нодон мебошанд. Худованд дар миёни инсон ва қалбаш монеа мешавад ва монеа шуданаш ин аст, ки ӯро аз маърифаташ ва назорат карданаш манъ мекунад. Ба ин сурат, ки дигар гумон мекунад, ки Худованд ӯро назорат намекунад, Худованд ӯро намебинад, ба ӯ гуфта мешавад, ки инҷо бояд Худоро итоат куни, инҷо Худованд розӣ мешавад, инҷо Худованд ғазаб мекунад, Худованд хашм мегирад, дигар барояш ҳама баробар мешавад, танҳо мехоҳад ба хоҳиши худ бирасад ва намедонад, ки Худованд назоратгараш аст. Бинобар ин маърифати қалб ва сафатҳои он асоси дин ва асоси роҳи соликину равандагони ба сӯи Худо мебошад.

Хӯш омадед дӯстоне, ки мехоҳанд ба қуллаҳои тақво худро бирасонанд, ба

"Дастархони раҳмонии шаввол рӯзи-1"

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим

Парвардигоро! Ибодатҳои моро қабул фармуда боши, рӯзаи моро, намозҳои шаби моро, тиловату зикр ва дуоҳои моро бо ҳама каму костӣ, қабули даргоҳи худ фармуда боши ва аз карамат онҳоро зиёда гардонида боши. Эй бори Илоҳо! Моро ва падару модари моро раҳмату мағфират намои ва тамоми муъминҳо ва мусалмонҳоро, зинда ва мурдаҳои онҳоро, омин.

Ибодат ин итоати Аллоҳ таъоло аст. Мо ибодатҳое дорем, ки шакл ва вақти муайян доранд, мисли намоз, рӯза, закот ва ҳаҷ ва амсоли инҳо. Вале боз ибодатҳое мебошанд, ки вақти муайян надоранд, дар тӯли ҳаёт дар рафти зиндагии рӯзмарра онро анҷом дода мешавад.

(аз ин дастархон ва ин неъматҳои гуногуне, ки барои шумо омода кардаем, ҳарчӣ метавонед истифода намоед, мисли ин ки аз як дастархони ифторӣ дар вақти ифтор кардан, истифода менамоед. Гуворо бод барои шумо!)

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим

Бо ҷавоҳироти Расули Акрам (с) дар рӯзҳои ахири рамазон

Эй Бори Худоё! Ҳамоно ту омурзандаи, омурзишро дӯст медори, пас моро биёмурз.

Бандаи Худо! Бештар туро чӣ машғул намуда? Дар ин рӯзҳое, ки мегузарад, дар моҳҳое, ки гузашта, дар солҳое ки гузашта, туро чӣ машғул намудааст? Бештар ғами чиро мехурдӣ? Зеро инсон доим дар ҳаракат аст ва ба тарафи расидан ба қуллаи саодаташ, саъю талош менамояд. Якеро ҳаёти рӯзмарра машғул намуда, дигареро расидан ба қуллаи сарвату мол машғул намуда, он дигар дар паи расидан ба мансабе ё мақомест, дигаре дар паи нигоҳ дошатани саломатиаш ва ба ин сурат ҳар касе ба ҳадафе ҳаёт басар бурда, барои расидан ба он ғаму андӯҳ мехӯрад ва ҳамеша дар ёди оне аст, ки мехоҳад ба он бирасад. Вале Расули Худо (с) дар яке аз аҳодиси қудсӣ ин масъаларо ба беҳтарин сурат баён намуда, ки чунин аст:

Аз Умар (р) аз Расули Худо (с) омадааст, ки: "Касе, ки зикри (ёди) ман аз талаб кардани ман машғулаш сохт, ба ӯ болотар аз оне медиҳам, ки ба талабкунандаҳо медиҳам".

(аз ин дастархон ва ин неъматҳои гуногуне, ки барои шумо омода кардаем, ҳарчӣ метавонед истифода намоед, мисли ин ки аз як дастархони ифторӣ дар вақти ифтор кардан, истифода менамоед. Гуворо бод барои шумо!)

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим

Дар беҳтарин моҳ ва беҳтарин шаб, барои расидан ба беҳтарин банда шудан, барои муттақӣ шудан, саъй намо!

Муҳимтарин дуо дар Шаби қадр талаби омурзиш аз гуноҳон аст.

Агар ҳис карди, ки намоз хондан ё рӯза гирифтан дар дилат тангӣ дорад ва мехоҳӣ аз намоз тезтар раҳо ёбӣ ва намоз тамом шавад, ё рамазон дертар ояд ё тезтар равад, ё ягон дастуроти Худо ва Расули Худо (с)-ро мушкил аст итоат намоӣ, пас огоҳ бош, ки дар имонат халале аст, тезтар онро муолиҷа намо. Имшаб метавони аз беҳтаринҳо боши, аз маҳбубтаринҳо боши, пас дар ин мизмор мусобиқа намоем.

Шаби қадр! Бештарин ривоёте, ки ба ин шаб таъкид мекунанд, ин шаби бисту ҳафтуми Рамазон аст. Алҳамду лиллоҳ, ки Худованд моро ба шаби қадр расонд. Эй бори Худоё! Ту омурзандаи, омузришро дӯст медори, пас маро биёмурз. Эй бори Илоҳо! Ту имшаб бар бандагонат беҳтарин тақдирот ва боқадртарин тақдиротро тақдир ва қисмат менамоӣ, аз он беҳтаринҳо низ насиби мо бигардон, ки раҳмати фарогират моро фаро гирифта бошад, мағфиратеат, ки ягон гуноҳеро боқӣ намегузорад, шомили ҳоли мо шуда бошад, дар номаи озодшудагони аз оташи дӯзахат, моро низ дарҷ намуда боши, омин. Падару модари моро, дӯстони моро, меҳмонони ин дастархони раҳмониро, махсусан, шомили лутфу карами махсуси хеш бигардони, омин.