Ислом дар Сургут. Ислам в Сургуте.

Алҳамду лиллоҳ вассалоту вассалому ъало Расулиллоҳ (с), аммо баъд...

Касе сарваташро дар маърифати Аллоҳ таъоло ва шинохти роҳи равиш ба сӯи Ӯ рафтан, сарф намудааст, фоида ва суди бузургеро ӯ ба даст овардааст.

Бародар ва хоҳари гиромӣ! Касе, ки имрӯзаш мисли дирӯзаш бошад, пас он нафар мағбун аст. Мағбун кист? Касе аст, ки зиён дида аст. Касе, ки ҳар ду рӯзаш бо ҳам баробар шуданд. Касе ки имрӯзаш мисли рӯзи гузаштааш буд, пас он нафар мағбун ва фиребхурда аст. Ва касе ки имрӯзаш аз дирӯзаш бадтар бошад, пас он кас малъун аст. Касе ки дар зиёда кардан набошад, ҳатмӣ ӯ дар нуқсону камбуд хоҳад буд.

Зеро вақт мегузарад, он мисли оби дарё равон аст, ҳамин қадар барои инсон кифояманд аст, ки имрӯзаш мисли дирӯзаш бошад ва он зиёнкор ва зиёндида шуморида шавад.

Ҳадиси рӯз

Аз Абуҳурайра (р) ривоят шудааст, ки гуфт: Расулуллоҳ (с) гуфтанд: “Мин ҳусни Исломи-л-маръи таркуҳу мо ло яъниҳ”.

“Аз некӣ ва зебоии Исломи шахс, тарки корҳои беҳӯда аст, ки фоидае барояш надорад”. (Ҳадиси ҳасане аст, ки Тирмизӣ ва дигарон ривояташ кардаанд).

Аз Умар (р) аз Паёмбар (с) ривоят шудааст, ки гуфт: “Ло юсъалурраҷулу фима зараба имраъатаҳ”.

“Мард пурсида намешавад, ки чаро ҳамсарашро зарб намудааст”. (Ривояти Абу Довуд ва... ҳадис заъф дорад).

Ислом, яъне ин таслим шудани зоҳирӣ ва ботинии банда, дар баробари Аллоҳ таъоло, мебошад. Таслим шудани ботинӣ ё дарунии банда дар баробари Аллоҳ таъоло ба ин маъно мебошад, ки банда ақидаи дуруст дошта бошад ва қалбашро ислоҳ намояд. Ба ин сурат, ки ба ҳар чизе, ки ба онҳо имон овардан воҷиб аст ва дар ҳадиси Ҷибриил (а) омадааст, имонӣ қотеъона дошта бошад.